2012-05-12

Wie het kleine niet eert..

Terwijl m'n voormalige collega's in fraaie hallen via de A-jeugdkampioenschappen overstappen op de nationale teams die tegen Australie en Frankrijk oefenen, moet ik het toch iets anders aanpakken. Geen accreditaties voor de nationale teams hier voor mij, die zijn alleen voor de lokale profis. Beachen, mmm, waarom denk je dat die duitsers naar ons landje komen? Om nog wat vingeroefeningen te hebben moet ik het ietsje lager zoeken.

Als de berg niet naar Mohammed komt moet Mohammed naar de berg.

Gewoon onderaan beginnen, griepen heeft geen zin. Ik ga me ook niet meer klein maken om de lokale biotoop zo min mogelijk te verstoren. Er zit nu eenmaal een vreemde beer in het bos. Pech voor de lokale Uwe die een paar centjes probeert bij te verdienen. Als ik vind dat ik een paar aardige heb krijgt de club ze gewoon van me.

Dat is dus verdomde lastig, die basics.
Hoe maak je daar in Godsnaam een fatsoenlijke volleybalplaat van... Zeker als je het verdomd om te rits-rats-klikken en je loopt daar met die lens die heel geschikt is voor de Bundesliga, maar niet voor een struikgewas van acht veldjes op dezelfde ruimte.
Meisjes U12, daar heb ik wel van genoten. Nog zo heerlijk gewoon onschuldig en nieuwsgierig. He, iemand met een fototoestel die niet op Onkel Otto lijkt. En dan gewoon doorgaan met waar ze mee bezig waren zonder zenuwachtig te worden, een houding aan te nemen of hun beste borstje voor te draaien. Het leven kan zo heerlijk simpel zijn.

Nog een fotodumpje van wat lokaal grut.






















(gezien die haarband zou de laatste zou het grensje wel eens kunnen naderen)

Geen opmerkingen:

Een reactie posten