Wereldse reden is dat het met mijn duits ook veel beter gaat als ik 's avonds ook een duits boek lees ipv van engels. Het leek me geen kwaad te kunnen om dat eens te combineren met voor mij een andere nieuwigheid, de Islam. Niets hollands is mij immers vreemd. Daarvan heb ik nog nooit iets gelezen.
Een beetje een tegenvaller toen de vertaalster (Annemarie Schimmel, hoe duits kun je het treffen.) in haar 45 pagina's voorwoord uitlegde dat dit helaas niet de kracht had van de gedichten waardoor Rumi bekend was. (Grrr... heb ik weer het verkeerde boek gekocht. ) Doordat je niet wist met wie "de gesprekken" werden gehouden kon je niet inschatten hoe je de inhoud moest interpreteren.
Veertig bladzijden verder lach ik me helemaal een kriek om de opmerking van mevrouw Schimmel.
Bij dit soort teksten gaat het totaal niet over wie-o-wie. Volstrekt irrelevant.
Het gaat alleen om de lezer en wat die zich van een tekst aantrekt.
Tijdloos.
Wie de schoen past, die trekt hem toch een keer aan.
Jammer dat die mevrouw haar geschiedkundige inlevingsvermogen niet heeft kunnen botvieren.
Ik roei lekker door een aantal onscherpe plaatjes, met dank aan haar, maar zelf weet ik de plaat nog steeds ook aardig mis te slaan. Sommigen hebben het dan over scherptediepte of over het inherente gebrek aan precisie van het focussysteem. Ik hou het gemakshalve op mijn eigen gebrek. Dat kan ik nl. verbeteren.
de ... vlinder die maar niet scherp wilde worden, maar die zeker geniet van het weer hier dat ongetwijfeld veroorzaakt is door zijn verre neef in China (chaos- en/of samenzweringstheorie, als het op macrofotografie aankomt ga ik vooralsnog uit van het laatste).
De wortel is de bal en daarin is het eindresultaat al besloten. De rest is per definitie vaag.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten