Verliezen of winnen, wat is het beste?

Enige dagen terug brak in London de pleuris uit bij badminton (V). Enige teams werden gediskwalificeerd, omdat ze er alles aan hadden gedaan om te verliezen. Men sprak er schande van en toen ik op internet de beelden gevonden had kon ik ook alleen maar lachen.
Het verhaal is natuurlijk een beetje triest, want de organisatie blijkt dit over zichzelf af te hebben geroepen. Ze is lang van tevoren gewaarschuwd en een dag voor puntje bij paaltje kwam is het wederom aangekaart. Geen reactie van de bobo's totdat het kalf echt verzopen was. Gevolgd door de onderhand al-te-bekende gotspe van de bobo's op de persconferentie, "wij wisten van niets, maar we hebben kordadig opgetreden". Een tweede gotspe was de chinese reactie: "terechte diskwalificatie". Stalorders in de formule 1 schijnt een heel slap aftreksel te zijn van wat China in dit soort sporten dag-in-dag-uit flikt. Ze waren hierdoor in 1 klap drie mogelijke concurrenten kwijt.

Ook in volleyballand pikte ik zijdelings wat discussies op over dit onderwerp. Een soort van teneur was dat de speelsters niet gediskwalificeerd hadden mogen worden, het systeem was het probleem. Daar heb ik twee kanttekeningen bij. Ten eerste lijkt zo'n standpunt enige individuele verantwoording van de sporter te ontkennen. Ten tweede springt dit heen over een stukje regelkennis. Dit laatste heb ik ook niet, maar als je twee minuten rondleest kun je het niet missen: badminton heeft een spelregel die zegt "JE ZAL ALLES DOEN OM TE WINNEN". Volleyballers staan meestal bekend als "niet dom", maar ik geloof dat daar enige sleet op zit.

Bij het volleybal bestaat zo'n spelregel niet, laat dat duidelijk zijn.
Bij grote toernooien bestaat het systeem sinds jaar-en-dag uit een voorronde waar de jongens van de mannen worden gescheiden en daarna het echte werk. "do or die". Je moet zorgen dat je met zo min mogelijk energieverspilling door die voorrondes komt en in de kwartfinale liefst een zwakkere tegenstander treft.

Vooral de oost-europese landen staan er om bekend dat ze dit spel beheersen, ruecksichtloss. Om een mogelijke concurrent een oor aan te naaien of een slechtere opponent te treffen in de "do or die" verliest Rusland gewoon van Luxemburg. 9 van de 10 keer, maakt niet uit wat ze er voor moeten doen of laten. Waar het om gaat is dat je aan het eind met dat gouden ding om je nek staat, de rest is onbelangrijk.

Die voorrondes is precies waar we nu tegenaan zitten te kijken. Met dank aan het internet zie ik zoveel potjes, dat ik ondertussen wel kan zien wanneer er met de rem op wordt gespeeld. Vandaag had ik de mogelijkheid om de patroonherkenning eens los te laten op een potje waarvan het gerucht rond scheen te waren dat het een afgesproken vijfsetter werd. Altijd leuk zo'n mogelijk extra lesje in herkenning van "wat gebeurt hier". Het werd inderdaad een vijfsetter en in mijn ogen leek het er inderdaad op dat het afgesproken werk zou kunnen zijn. De vijfde set leek me de echte wedstrijd, maar dat kan ik natuurlijk nooit zeker weten.
Als ik uit mijn duim ga zuigen kan men afgesproken hebben om hun team in een echte vijfde set te testen. Die is kort en je hebt weinig kans op herstel. Die stress kun je niet echt trainen, die moet je meemaken. Zoiets is een afspraak, maar niet over de afloop van de wedstrijd. Moreel niet al te slecht dus, maar de scheids hierover is de hoeveelheid geld die is ingezet op dit potje. Je kunt nl. tegenwoordig overal op wedden, ook op het aantal gespeelde sets. Is er een piek bij zo'n testpotje tegenover het gemiddelde, dan ga je alsnog nat.

Let the real games begin.

en moge er mooie plaatjes van geschoten worden, wat echter weer iets voor een volgend onderwerp...