2012-07-21

Diminishing returns

Vandaag heb ik me een dagje ingeleefd in het leven van een sportfotograaf. Van hot naar haar rennen dus om op allerlei evenementen plaatjes te kunnen schieten. Datgene waar ik dus altijd een gloeiende hekel aan heb gehad. Hoe rijg ik tennis, paardensport en American Football aaneen. Voetbal had er ook nog tussendoor gekund, maar in plaats daarvan heb ik de weekeindboodschappen gedaan.

Kort gezegd ging het allemaal niet zoals ik gehoopt had. Iets later naar het tennis vanwege matig weer. Partij bezig met een speler die ik wilde hebben, maar achter kippengaas. Kak. Gelukkig kon ik iets dat leek op een redelijk gewoon broodje bestellen in het restaurant waar opa net z'n rondje thee met drie whiskey kreeg. Je moet niet denken dat je daar in de gastronomie een patatje mayo kunt bestellen... De pot daarna was met dezelfde kerel die ik vorige week ook al gefotografeerd had. Dan wordt het naar mijn idee snel saai bij tennis. Wat rest is doorbijten om die plaat te pakken waar alles echt ideaal is. Variatie backhand, forehand, serve.

Het vervelende bij tennis fotograferen is dat mijn lens te kort is. Daardoor moet ik van de zijkant fotograferen, zeg maar midden naast het net. Aangezien de spelers  altijd de bal net iets voor zich raken is dat niet de ideale manier om beeldvullend het moment van "bal ontmoet racket" te pakken. Met een 200-400 van achter het veld heb je dan meer kans. (maar ook weer niet op dit soort banen vanwege dat groene gaas en die irritante stoel zonder scheidsrechter)












Laat maar waaien dus, want er wachten nog paarden...
Daar heb ik helemaal geen verstand van... en dat bleek. In het begin leek het nog op het gebruikelijke grossieren in onscherpe platen. Later werd ik tijdens de wedstrijd door de plaatselijke Ankie van Grunsven gekapitteld dat dit toch geen goed idee was. Haar paard werd strontnerveus van dat grote glazen oog van me. Dat is natuurlijk niet de bedoeling, dat je als fotograaf de wedstrijd beinvloedt...
Beschaamd ben ik maar afgedropen.













Verder gejakkerd naar het American Football. Van kwaad naar erger. Daar wil ik het eigenlijk helemaal niet meer over hebben. Groot veld met atletiekbaan er omheen. Lage tribune, veel volk langs het veld zelf dat overal voor stond. Geen schijn van kans om zelf bij het veld te komen, alleen voor de vaste mensen met perskaart. Niks van te maken dus.
Qua kijksport ter plekke ook geen reet aan, dus snel weer afgedropen.







Dan weet je weer wat voor luxe-positie je bij het volleybal hebt en dat je daar blij om mag zijn.



4 opmerkingen:

  1. Het blijft tobben ouwe Brombeer, maar ondanks al je gemopper heb je naar mijn bescheiden mening tóch fraaie platen geschoten.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Als iemand je een naam geeft moet je hem toch een beetje eer aan doen :-)
    Dat gemopper hoort een beetje bij mijn "verbeterproces", geloof ik. Het is minder erg dan het lijkt, maar ik blijf dingen zien die nog weer beter kunnen.
    Dit heen-en-weer gevlieg is echter geen blijvertje. Dat moge duidelijk zijn.

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dat heen-en-weer gevlieg is ook geen doen: net als de camera moet je jezelf ook op een specifiek onderwerp "instellen" en dan pakt - net als in het voetbal - het wisselen van "spelers" vaak niet lekker uit. Dat is althans mijn ervaring.

    BeantwoordenVerwijderen
  4. Toch heeft het ook wel iets hoor, dat je ineens uit je vaarwater geplukt wordt en er komt toch iets aardigs uit rollen. Naast wat technische vaardigheden gaat het dan vooral om de vaardigheid om in een flits alles van je af te laten vallen, je nergens aan te ergeren en je open te stellen voor het onbekende wat er voor je neus te gebeuren staat.

    In mijn geval zou ik me dan "sportfotograaf" durven noemen. Zover ben ik nog niet, maar ik begin in de richting te komen. Op lokaal niveau durf ik het denk ik wel aan, als het gaat om het leveren van 10 platen.
    Ik hanteer echter graag absolute maatstaven en daar heb ik nog veel te leren...

    Maar om het verhaaltje rond te draaien, ik ben altijd weer blij dat ik kan meegenieten en leren van wat de heren Glaswerk en !00_woorden te voorschijn weten te toveren. Daar voel ik me vaak een klein technisch onderontwikkeld jongetje bij :-)

    BeantwoordenVerwijderen