2012-04-14

Min. Schippers, eat your heart out

Bij de ontkrachting van het positieve verhaal en bijbehorende cijfers over de OS 2028 in ons landje kan in de lange rij ook het beeldmateriaal van Die verrosteten Reste der Olympischen Spiele worden toegevoegd. Geen uniek gegeven, maar wel actueel, dus even toevoegen.

Na het succes van de Bigpicture in Boston is net zoals de VK die Zeit ook op de wagen gesprongen met een Fotostrecke.
Plaatjes scoren meer dan tekst en houden publiek vast. Ze scoren in 1 klap 1000 woorden die net zo gemanipuleerd zijn als al die andere teksten. Maar goed, de plaatjes bij die Zeit vind ik ook de moeite waard om regelmatig even mee te nemen. Stukken en stukken beter dan bij de VK met zijn gepruts van meerdere keren dezelfde foto in dezelfde serie. Bij de VK mag het kennelijk echt niets kosten. Als het niet automatisch gebeurt, dan hebben ze het echt aan een volkomen niet-geinteresseerd persoon toevertrouwd, waardoor het begrip "onderbetaling" alsnog niet van toepassing verklaard kan worden.

Wat me brengt op het onderwerp "fotografie en geld".
Ik gun iedereen zijn brood, dus ik probeer als weekend-amateur een beetje op te passen dat ik de broodjongens niet teveel voor de voeten loop. (nog steeds, terwijl zelfs ik zelf ondertussen denk dat ik me nergens meer voor hoef te schamen op mijn gebied) De realiteit is echter dat fotografie een soort witgoed is geworden, of erger dan dat. Steeds meer mensen kunnen het die er de tijd in wil steken en er is dus geen marge meer op te behalen. De logica is simpel, je moet heel goed en origineel zijn om boven het maaiveld uit te komen.
Beschikbaarheid op elk moment van de dag, weer-of-geen-weer is iets waar de profs het verschil nog steeds kunnen maken. Is dat niet zo belangrijk of is er ergens niet veel geld voorhanden, dan is het een verloren gevecht. Kwaliteit is niet wat telt, maar "value for money". Mensen als ik krijgen dan het podium en denk maar niet dat de prijs van 0 ooit nog omhoog komt.

Ik zou graag zien dat men tevreden is met de lokale dealer. Het kost misschien ietsie meer, maar je bouwt een soort relatie op en je kunt er altijd terecht. Helaas regeren de kille cijfers en wil iedereen liefst het onderste uit de kan. Waarom zou je meer uitgeven als het ook minder kan. Ijzeren logica.
Goede logica ook, want de wereld moet zich verder ontwikkelen en het "dode hout" moet daarvoor weg bij tijd en wijle. Alles heeft een opkomst en ondergang. Op gepruts zit ook niemand te wachten. Sommige dingen kunnen maar beter helemaal niet van de grond komen.

Maar je voelt op je klompen aan dat elke logica die als dogma te vuur-en-te-zwaard wordt doorgevoerd de plank mis gaat slaan. Zelfs deze.
Ik hou daarom mijn hart vast bij het sloopwerk wat nu plaatsvindt. Je weet dat het voor een deel nodig is, maar je ziet ook het kind met het badwater wegfloepen en er is niets wat je er aan kunt doen. Op z'n best wordt je voor een oude wereldvreemde romanticus versleten.

Ook dat is waarschijnlijk van alle tijden, gewoon 1 van de dingen die horen bij het ouder worden. Er zal wel geen vast omslagpunt zijn, maar ik ben al even "over the hill". Ik begin mijn zoon al te vragen over hoe dat nu zit met die nieuwe muziekapparaten. Schaam me er niets voor. Heb net m'n eerste iPod gekocht. Woeha.
Ondertussen weet zelfs ik dat het zelden werkt, anderen helpen, fact of life. Je kunt iemand hooguit steunen. Hoe kansloos ben je dan bij fenomenen op landelijke schaal...
Toch doet het me nog steeds een beetje pijn als ik iemand langzaam de mist in zie floepen. Op dat gebied wil ik ook geen pantser. Watje. "Pijn is fijn" zal niet mijn slogan worden.

Toch weer een redelijk emo-blogje geworden zo...
Terwijl ik lekker zit te genieten van Dance Macabre op m'n nieuwe speeltje. Beetje toepasselijk, want ik ben ook zelf aan het snoeien ende houthakken.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten