Bij gebrek aan beter

Doordat ik deze hobby nu al een tijdje beoefen ben ik wel een beetje nuchterder geworden, iets meer gehard. Ik heb echter nog steeds een probleem om mezelf als “fotograaf” te zien, ik maak gewoon plaatjes van volleybalwedstrijden. Ik ga liever ook geen mensen lastigvallen. Dat is voor journaille en paparazi. Hier in Duitsland wordt ik weer even met de neus op dat aspect gedrukt.

Ik heb nu alleen maar damesvolleybal (dat trekt meer fotografen aan) en er staat bijna altijd een nederlandse meid in het veld. Die meid is dan vanzelf mijn “hoofddoel”, plaatjes voor het thuisfront. Ik maak dus nu ook wat portretachtige plaatjes als het spel stil ligt en je moet ook dat vreemde shirt hebben, etc.. Dat gaat al redelijk de verkeerde kant op.
Je ziet haarscherp het gezicht veranderen in chagerijnige oorwurm als ze je ontdekken. Nu is dat niet nieuw, want ook thuis vinden de meeste nederlandse meiden dat niet leuk. Daarom blijf ik bij de warming-up ook zoveel mogelijk op afstand. Als je de enige twee nederlanders bent in een vreemde hal krijgt het echter vanzelf iets meer focus.

Tijdens de wedstrijd is het geen probleem, dan zijn ze geconcentreerd bezig. Buiten het spel gaan ze je dan echt ontlopen. Voor mij ook goed, ik heb altijd een tweede doel en de hobby “volleybalplaatjes” maken komt echt wel aan z'n trekken.

Thuisgekomen plak ik toch een aantal plaatjes van die meid op internet. Heeft ze weinig gespeeld of is ze de hele tijd weggedoken, dan kan ik simpelweg uit minder acceptabele plaatjes kiezen. Dan komt er wel eens iets minder fraais naar voren.

Dit is topsport. Die meiden moeten blijven drinken, omdat je anders door uitdroging aan het eind minder gaat presteren en je hersteld slechter, schijnt. Van wat zo'n team tijdens de wedstrijd staat te drinken kan iemand in de Sahel een jaar leven, ongelofelijk. En daarna gelijk weer zes uur in de bus voor de terugreis...