Diminishing returns

Vandaag heb ik me een dagje ingeleefd in het leven van een sportfotograaf. Van hot naar haar rennen dus om op allerlei evenementen plaatjes te kunnen schieten. Datgene waar ik dus altijd een gloeiende hekel aan heb gehad. Hoe rijg ik tennis, paardensport en American Football aaneen. Voetbal had er ook nog tussendoor gekund, maar in plaats daarvan heb ik de weekeindboodschappen gedaan.

Kort gezegd ging het allemaal niet zoals ik gehoopt had. Iets later naar het tennis vanwege matig weer. Partij bezig met een speler die ik wilde hebben, maar achter kippengaas. Kak. Gelukkig kon ik iets dat leek op een redelijk gewoon broodje bestellen in het restaurant waar opa net z'n rondje thee met drie whiskey kreeg. Je moet niet denken dat je daar in de gastronomie een patatje mayo kunt bestellen... De pot daarna was met dezelfde kerel die ik vorige week ook al gefotografeerd had. Dan wordt het naar mijn idee snel saai bij tennis. Wat rest is doorbijten om die plaat te pakken waar alles echt ideaal is. Variatie backhand, forehand, serve.

Het vervelende bij tennis fotograferen is dat mijn lens te kort is. Daardoor moet ik van de zijkant fotograferen, zeg maar midden naast het net. Aangezien de spelers  altijd de bal net iets voor zich raken is dat niet de ideale manier om beeldvullend het moment van "bal ontmoet racket" te pakken. Met een 200-400 van achter het veld heb je dan meer kans. (maar ook weer niet op dit soort banen vanwege dat groene gaas en die irritante stoel zonder scheidsrechter)

Laat maar waaien dus, want er wachten nog paarden...
Daar heb ik helemaal geen verstand van... en dat bleek. In het begin leek het nog op het gebruikelijke grossieren in onscherpe platen. Later werd ik tijdens de wedstrijd door de plaatselijke Ankie van Grunsven gekapitteld dat dit toch geen goed idee was. Haar paard werd strontnerveus van dat grote glazen oog van me. Dat is natuurlijk niet de bedoeling, dat je als fotograaf de wedstrijd beinvloedt...
Beschaamd ben ik maar afgedropen.

 

 

Verder gejakkerd naar het American Football. Van kwaad naar erger. Daar wil ik het eigenlijk helemaal niet meer over hebben. Groot veld met atletiekbaan er omheen. Lage tribune, veel volk langs het veld zelf dat overal voor stond. Geen schijn van kans om zelf bij het veld te komen, alleen voor de vaste mensen met perskaart. Niks van te maken dus.
Qua kijksport ter plekke ook geen reet aan, dus snel weer afgedropen.

 

Dan weet je weer wat voor luxe-positie je bij het volleybal hebt en dat je daar blij om mag zijn.

Sporters die in het klein wat centjes bij elkaar sprokkelen

Tennissen in de marge dus.
Op mijn niet uitgesproken vraag "wordt er hier in de buurt eigenlijk nog wat gesport" dook vandaag een heuse Derby op. TCBW tegen WHTC. Nu heb ik helemaal niks met tennis, maar tegen twee van zulke namen is niets in te brengen. Opladen die batterij. God zij dank kon ik nog een parkeerplaats vinden op 500m van het fraaie parkje.

De lokalen die elkaar bestreden bleken bij nadere beschouwing niet zo lokaal. Beide teams bestonden grotendeels uit bij elkaar geveegde spelers met een ATP-ranking van ergens tussen de 300 en 500 of zo. Die jongens verdienen zo een beetje hun brood. Een enkele duitser erbij voor de "couleur locale". Van een Derby-sfeer heb ik niets kunnen merken, maar misschien is dat bij tennis(publiek) normaal. Mij ook goed.

Voor mij de eerste keer tennis, maar ik weet ondertussen dat ik redelijk vaste grond onder de voeten heb. Wennen aan de timing van de sport, beperkt bewegen om de onbekende mensen niet te storen. Dat geeft geen superplaten, maar de ervaring opgedaan bij het volleybal zorgt ervoor dat ik toch wel 10 plaatjes heb die er op het eerste gezicht een beetje mee door kunnen.

De man in wit was niet zo "fotogeniek", maar hij won wel via een tiebreak.
Het bleek later een Nederlander, Nick van der Meer.
Had ik dat geweten....
dan was er waarschijnlijk een plathollands compliment over de baan gevlogen, na de wedstrijd

Na 1 van de rallies had ik ineens een speler die aan de kant zat in m'n nek. "show me the picture." Ik miste enige vriendelijk vragende vorm, maar dat is ook hopen op het onmogelijke bij een oostbloksporter...
Dat ging om deze plaat. Op het kleine schermpje was er niet zoveel te zien. Hij had echter haarscherp gezien en vooral gehoord dat ik het juiste moment te pakken had. Deze plaat is ook de enige die nader bekeken wordt door de spooks.