Any color you like, but the end is near

Bij balsporten is het anders dan bij denksporten. Het eindspel is waar het om draait, waar de jongens van de mannen gescheiden worden, when the going gets tough.
Ik kies de blauwe, helemaal links.
Ik kies ook niet voor zwart-wit, ik heb er weinig mee, ondanks mijn voorkeur voor abstractie. Ik word al helemaal verdrietig van de moderne zwart-wit-gesjopte plaat met 1 kleurig onderwerp, zeg de gele taxi. Van een echte foto in grijstint met 1 vleugje kleur kan ik daarentegen helemaal uit m'n plaat gaan.

Whatever. Was weer eventjes in het landje. Lekker hapje eten met het bedrijf, weer even gewoon Nederlands praten. Daarna toch maar even een herenwedstrijd opgezocht. Even een stukje compensatie voor al dat duitse damesvolleybalgedoe. Kan ik er weer even tegen...

Eigenlijk was ik van plan om een beetje uit te varen tegen dat mietje van een Ralbag. Beetje stoer meedoen met z'n extremistische vriendjes die ook zo graag in Israel meisjes met stenen bekogelen die blond zijn of zo. En dan hier een beetje komen jammeren dat ie het niet zo bedoeld heeft.
Dat noemen we dus op z'n plat Rotterdams een homo.
Een man een man, een woord een woord.
Maar het sop is de kool niet waard en voor je het weet heb je Ed van Thijn, Geert Wilders, Jezzebel en Job Cohen op je dak omdat je een jood hebt uitgekafferd. Het begin van de vorige zin is al zo ongeveer heiligschennis, want vergis je niet, met de naam Ralbag ben je iemand in pijpenkrullenkringen.
Laat maar waaien dus.

Bij gebrek aan beter

Doordat ik deze hobby nu al een tijdje beoefen ben ik wel een beetje nuchterder geworden, iets meer gehard. Ik heb echter nog steeds een probleem om mezelf als “fotograaf” te zien, ik maak gewoon plaatjes van volleybalwedstrijden. Ik ga liever ook geen mensen lastigvallen. Dat is voor journaille en paparazi. Hier in Duitsland wordt ik weer even met de neus op dat aspect gedrukt.

Ik heb nu alleen maar damesvolleybal (dat trekt meer fotografen aan) en er staat bijna altijd een nederlandse meid in het veld. Die meid is dan vanzelf mijn “hoofddoel”, plaatjes voor het thuisfront. Ik maak dus nu ook wat portretachtige plaatjes als het spel stil ligt en je moet ook dat vreemde shirt hebben, etc.. Dat gaat al redelijk de verkeerde kant op.
Je ziet haarscherp het gezicht veranderen in chagerijnige oorwurm als ze je ontdekken. Nu is dat niet nieuw, want ook thuis vinden de meeste nederlandse meiden dat niet leuk. Daarom blijf ik bij de warming-up ook zoveel mogelijk op afstand. Als je de enige twee nederlanders bent in een vreemde hal krijgt het echter vanzelf iets meer focus.

Tijdens de wedstrijd is het geen probleem, dan zijn ze geconcentreerd bezig. Buiten het spel gaan ze je dan echt ontlopen. Voor mij ook goed, ik heb altijd een tweede doel en de hobby “volleybalplaatjes” maken komt echt wel aan z'n trekken.

Thuisgekomen plak ik toch een aantal plaatjes van die meid op internet. Heeft ze weinig gespeeld of is ze de hele tijd weggedoken, dan kan ik simpelweg uit minder acceptabele plaatjes kiezen. Dan komt er wel eens iets minder fraais naar voren.

Dit is topsport. Die meiden moeten blijven drinken, omdat je anders door uitdroging aan het eind minder gaat presteren en je hersteld slechter, schijnt. Van wat zo'n team tijdens de wedstrijd staat te drinken kan iemand in de Sahel een jaar leven, ongelofelijk. En daarna gelijk weer zes uur in de bus voor de terugreis...